W ostatnich dwóch dekadach obserwujemy odbudowę europejskich populacji dużych drapieżników, które zwiększają swoją liczebność oraz zasięg występowania. Ten niewątpliwy sukces ochrony przyrody stanowi równocześnie wyzwanie w zapewnieniu zgodnej koegzystencji tych zwierząt i ludzi.

Duże drapieżniki mogą przystosowywać się do zmieniających się warunków środowiskowych. W odpowiedzi na powtarzające się bodźce, na przykład takich jak hałas, drapieżniki mogą zwiększać tolerancję na dany czynnik w procesie uczenia się, zwanym habituacją. Z uwagi na powszechną obecność człowieka w środowisku, niemożliwa jest zupełna separacja przestrzenna ludzi i dużych drapieżników. W związku z tym, wykształcenie pewnego stopnia tolerancji w stosunku do człowieka jest niezbędne do występowania w krajobrazie zwierząt o rozległych terytoriach. Zdarzają się więc sytuacje, w których drapieżniki pojawiają się w pobliżu człowieka, co w konsekwencji może niekiedy prowadzić do konfliktów. Jedną z przyczyn zmniejszania dystansu dzikich zwierząt do siedzib ludzkich jest dostępność potencjalnego pokarmu w postaci odpadów spożywczych oraz zwierząt gospodarskich.

Jako że drapieżniki są zwierzętami budzącymi skrajne emocje – od zachwytu po przerażenie, ich aktywność bywa szeroko komentowana. Wiedza na temat dużych drapieżników jest zatem kwestią niezwykle istotną nie tylko z perspektywy ekologii i funkcjonowania ekosystemów czy populacji zwierząt, ale także społecznie.

Niniejsze badania są próbą poszerzenia wiedzy na temat występowania wilków, rysi i niedźwiedzi w krajobrazie użytkowanym przez człowieka oraz opisania okoliczności spotkań tych zwierząt z ludźmi.

Wnioski płynące z tego projektu przyczynią się do powiększenia wiedzy na temat ekologii zwierząt. Dodatkowo, wyniki pozwolą na określenie korelacji pomiędzy atrybutami środowiskowymi, w tym antropogenicznymi, a prawdopodobieństwem spotkań dużych drapieżników. Dowiemy się także, jak częste są spotkania oraz jaki jest ich przebieg.